Ruhunu arındırmak için kendinle hesaplaşma içine girersin.Hataların,doğruların,mutlu anların…Hepsini aynanın karşısına geçip incelersin ,aynada görünen yüzü tanımlaya çalışırsın.Her yaptığın hatada yüzün değişir,benliğin kaybolmaya yüz tutar.Mutlu olduğun anları düşündükçe de gülümsersin,yüzündeki çizgiler tebessümlerinle belirgin bir hal alır.
İlklerini hatırlarsın.İlk sevdiğini,İlk mutlu olduğun anı,İlk okula başladığını,İlk üzüldüğünde yanında olanları,İlk kimi özlediğini…Çıkan sonuç 0’dır.Çünkü sen hayatı sadece anlık yaşadığının farkına varmışsındır ve artık büyüyorsundur.Senin için bir zamanlar ifade eden şeyler artık monoton bir hal almıştır.Aynı yemek,aynı havayı solumak,aynı içkiyi yudumlamak aynı aynı aynı…Değişen bir şey yok,bunca senedir ne yapıyorsan bundan sonra da aynı şeyleri yapacaksındır. İlk defa saldırmak istediğimde tüm yüreğimle ve egolarım iğneler batırırken beynime, saldırmıştım gerçekten de. Ama kan akıtmanın verdiği tatmin; yenmekte bile yoktu ve artık kana susamanın ne olduğunu öğrenmiştim. Zihinler artık birer rakip değil; birer kan haznesiydi ve ben sadece açlıktan yaralıyordum hepsini, engel olduklarından değil. Kim yıkmış ki zaten küçük bir engeli? En çok darbe savurulan engeller hep büyükleridir. Tüm rakipler; savaşları kadar büyürler ve zaferin bunda en ufak bir katkısı yoktur. Sadece kan'ın vardır.
Hayatının demlerinden közler yavaş yavaş düşmeye başlamıştır.Özlemlerini anımsamıyorsundur,Mutlulukların ise gelip geçici olduğuna kendini inandırmışsındır.Hayattan zevk alamaz hale gelmişsindir.Aynı sıradanlık aynı şeyler…Saat 7’de uyanma ve sıkıcı bir günün başlangıcı…Arada extrem durumlar olduğunda ise vay be bugün değişik bir gün dersin…Ya da hayatında her zaman bir olay vardır.Mıknatıs gibisindir çekersin durmadan işe yaramaz şeyleri kendine…Mıknatıs olmadığın bir gün işte bu benim istediğim hayat dersin.Ama közler hala düşmektedir hayatının tam ortasına….
Hayatıma girenler yaralı olduğumu anlayabiliyorlar.Bazıları daha çok yaralıyor bazıları ise yaranın içinde olmak istiyorlar.Ama bilmiyorlar ki benimle beraber yavaş yavaş öleceklerini…Zamanın içerisinde kaybolup gideceklerini…Benliğimi korumaya çalıştıkça,varlığımın kaybolduğunu benden başka kimse bilmiyor ki…
“İlk defa ölmek istediğimde fazlasıyla yalnız olduğumu hissettiğim içindi.”
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder